Иска ми се получа помощ как да се справя с това чувство, защото колкото и да се опитвам да не мисля за това не ми се получава. Признавам си, че болката, която ме гризе отвътре намалява, но я има. Говорихме по темата и със съпруга ми, защото по отношение на него изпитвам вина, която никой освен мен не ми вменява. Той казва, че се е примирил с това, че засега имаме забрана за около 3 години, но никой не може да каже дали няма да е завинаги. Предполагам след като започнем да действаме и живот и здраве си вземем нашето си детенце нямам да имам нито време нито желание да мисля по темата.
Надявам се с времето да свикна с мисълта.
В книгата за първичната рана пише за проблеми, които могат да се получат, ако осиновителите не се преодоляли напълно това чувство.
Не знам какво търся, защото универсални отговори няма, просто ако искате споделете